علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: اين آيه شريفه انبياى نامبرده را مدح مى‌كند به اينكه: داراى ايدى و ابصارند، و كلمه يد و نيز كلمه بصر وقتى قابل مدحند كه دست و چشم انسان باشند (و گرنه حيوانات هم دست و چشم دارند) و در مواردى استعمالش نمايند كه آفريدگار آن دو را براى همان موارد آفريده باشد، و شخص نامبرده دست و چشم خود را در راه انسانيت خود به خدمت گرفته باشد، و در نتيجه با دست خود اعمال صالح انجام داده، و خير به سوى خلق خدا جارى ساخته باشد و با چشم خود راه‌هاى عافيت و سلامت را از موارد هلاكت تميز داده، و به حق رسيده باشد، نه اينكه حق و باطل برايش يكسان و مشتبه باشد. پس اينكه فرمود: ابراهيم، اسحاق و يعقوب داراى دست و چشم بودند، در حقيقت خواسته است به كنايه بفهماند نامبردگان در طاعت خدا و رساندن خير به خلق، و نيز در بينايى‌شان در تشخيص اعتقاد و عمل حق، بسيار قوى بوده‌اند.
