اباق (مفردات نهج البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اباق به معنای خشم و قهر، ـ یک‌بار در
قرآن و یک‌بار در
نهج البلاغه آمده است ـ به برده‌ای که از مولای خود فرار کند، گفته می‌شود.
رفتن در حال خشم و قهر، چنان‌که یک‌دفعه در قرآن آمده: «اِذْ اَبَقَ اِلَی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ»
و دفعۀ دیگر فرموده: «وَ ذَا النُّونِ اِذْ ذَهَبَ مُغٰاضِباً»،
و این‌که آن‌را فرار عبد از مولایش گفته‌اند، قهر و غضب نیز در آن ملحوظ است، این کلمه فقط یک‌بار آن‌هم به لفظ فاعل «
آبق» در «نهج البلاغه» آمده است، آن حضرت به
حارث اعور می‌نویسد: «و ایّاک ان ینزل بک الموت و انت ابق من ربک فی طلب الدنیا؛
بترس از آنکه مرگ بر تو نازل شود در حالی‌که با خدایت در طلب دنیا در قهرباشی.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، «مفردات نهج البلاغه»، ص۲۲.
