• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ابراهیم بن علی حصری

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



ابراهیم بن علی حُصری (م ۳۹۰ق-۴۵۳ق) از شاعران و پیشوایان مالکی مذهب زبان عرب که به عنوان دیوان زبان عرب از او تعبیر شده.
وی شاعر ی نقاد و آگاه به نظم و جایگاه کلمات بود.



ابواسحاق ابراهیم بن علی بن تمیم حُصری قیروانی انصاری در سال ۳۹۰ق در قیروان از شهرهای افریقیه به دنیا آمد
[۱] سرکیس، یوسف الیان، معجم المطبوعات العربیه، ج۲، ص۷۷۷.
و در آنجا رشد یافت و نزد علمای آنجا علم آموخت و فردی سرآمد شد.
[۲] عنوان الاریب، ج۱، ص۱۵۱.

ابن بسام از ابراهیم حصری به دیوان زبان عربی تعبیر کرده و او را کسی دانسته که متفرق‌های این زبان را جمع و مُرده‌های آن را زنده کرده تا جایی که برای اهل زبان پیشوا گردید. ابراهیم حصری شاعری نقاد، آگاه به نظم و جایگاه کلمات بود. همگونی و مطابقت در کلام را دوست داشت و در کلمات و اشعار خود از استعاره بهره می‌بُرد و دارای طبعی زیبا و لطیف بود. اشعار او را به شعرهای ابوتمام تشبیه کرده‌اند. حصری، مالکی مذهب بود و از کودکی به دلیل خط خوش، به کتابت اشتغال داشت و از راه نسخه برداری کتب، امرار معاش می‌کرد و نزد مردم و جوانان قیروان دارای شان و منزلت خاصی بود. منزل ابراهیم حصری در کنار مسجد جامع شهر قیروان قرار داشت و مردم نزد او گرد آمده و از او بهره می‌بردند.حصری به علت اشعار و تالیفات فراوان و خوبی که داشت مورد لطف قرار گرفته و هدایایی از جانب مردم نصیب وی می‌شد.


ابراهیم حصری با کتاب خود زهر الآداب و ثمر الالباب به مقابله با ابوبحر جاحظ رفت. کتاب‌های المصون و الدرّ المکنون، الجواهر فی الملح و النوادر، کتاب النورین (نور الطرف و نور الطرف)، المعشرات، معارضات قصیدة لیل الصب و العجائب و الطرف و دیوان شعر آثار دیگر اوست
[۹] بروکلمان، کارل، تاریخ الادب العربی، ج۵، ص۱۰۵.



حصری در سال ۴۵۳ق در شهر منصوره نزدیک قیروان درگذشت. مرگ او را در ۴۱۳ و ۴۵۰ نیز گفته‌اند.
[۱۸] سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۲، ق۱، ص۱۳۲.
[۲۰] دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۱، ص۲۳۶ و، ج۶، ص۷۹۹۹.
[۲۱] اقبال آشتیانی، عباس، خاندان نوبختی، ص۱۹۴.



۱. سرکیس، یوسف الیان، معجم المطبوعات العربیه، ج۲، ص۷۷۷.
۲. عنوان الاریب، ج۱، ص۱۵۱.
۳. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۱، ص۱۵۸.    
۴. الاستعارة حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۱، ص۱۵۹.    
۵. شنترینی، علی بن بسام، الذخیرة فی محاسن اهل الجزیره، ج۸، ق۴، ص۵۹۳.    
۶. الجاحظ شنترینی، علی بن بسام، الذخیرة فی محاسن اهل الجزیره، ج۸، ق۴، ص۵۸۴.    
۷. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۱، ص۱۶۰.    
۸. الطّرف ابن ابی اصیبعة، احمد بن قاسم، عیون الانباء، ص۲۰۳.    
۹. بروکلمان، کارل، تاریخ الادب العربی، ج۵، ص۱۰۵.
۱۰. بالقیروان ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۱، ص۵۵    ؛ .
۱۱. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۱، ص۱۵۸.    
۱۲. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۶، ص۴۱.    
۱۳. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۳۰، ص۳۴۰.    
۱۴. دیگر منابع:حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۹۵۷.    
۱۵. بابانی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۸.    
۱۶. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۱، ص۶۴.    
۱۷. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۱، ص۵۰.    
۱۸. سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۲، ق۱، ص۱۳۲.
۱۹. الحُصْرِیُّ ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۱۸، ص۱۳۹.    
۲۰. دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۱، ص۲۳۶ و، ج۶، ص۷۹۹۹.
۲۱. اقبال آشتیانی، عباس، خاندان نوبختی، ص۱۹۴.



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «ابراهیم حصری»، ج۳، ص۳۵.






جعبه ابزار