ابط
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابط (بکسر الف) به معنای زیر بغل، عبارت است از بالابردن دست به‌اندازه‌ای که زیر بغل دیده شود.
(بکسر اوّل) به معنای زیر بغل، می‌باشد. در
حدیث غدیر آمده: «فرفع یده حتی رؤی بیاض ابطیهما»
یعنی دست
علی (علیه‌السّلام) را بقدری بلند کرد، تا سفیدی زیر بغل هر دو دیده شد، جمع آن «آباط» است؛ که فقط یک بار در
نهج البلاغه به کار رفته، آن حضرت در رابطه با کسب صفات خوب فرموده: «اوصیکم بخمس لو ضربتم الیها آباط الابل لکانت لذلک اهلا لا یرجون احد منکم الا ربّه و لا یخافن الاّ ذنبه...»
منظور زدن زیر بغل
شتر و راندن آن در مسافرت است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، «مفردات نهج البلاغه»، ص۲۲.
