• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ابن (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



ابن (به کسر الف)، یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای پسر می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در موارد گوناگونی، از این واژه استفاده نموده است.



ابن (به کسر الف)، به معنای پسر آمده و اصل آن «بنو» است. با عنایت نیز به کار می‌رود، مثلا به مسافر می‌گویند: «ابن السبیل، ابن العلم، ابن اللیل، ابن البطن
«بنیّ»: مصغّر ابن و مضاف به یاء متکلّم است و از آن مهربانی و دلسوزی اراده‌ می‌شود.


امام (صلوات‌الله‌علیه) «ما زال الزبیر رجلا منّا اهل البیت حتّی نشا ابنه المشئوم عبدالله.» همچنین امام (علیه‌السلام) به محمد حنفیّة فرموده است: «یا بنیّ انی اخاف علیک الفقر فاستعذ بالله منه؛ ‌ای پسر عزیزم من بر تو از فقر می‌ترسم از آن به خدا پناه ببر.»


این واژه با تعداد بسیار زیادی در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۵۵، حکمت۴۵۳.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۳۱، حکمت۳۱۹.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۲۰، نامه۴۵.    
۴. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۶۱، خطبه۱۹.    
۵. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۶۴، خطبه۱۸۲.    
۶. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۱۲، نامه۳۹.    
۷. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۱۲، نامه۴۱.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ابن»، ص۱۵۷-۱۵۶.    






جعبه ابزار