ابهت
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابهت (بضم همزه و فتح باء و هاء) به‌معنای عظمت و بزرگی می‌باشد که در
نهج البلاغه، دوبار در خصوص اهل دنیا بکار رفته است.
این واژه (بضم همزه و فتح باء و هاء) به‌معنای
عظمت،
بهجت،
کبر و
نخوة، می‌باشد. این کلمه دوبار در «نهج البلاغه» دیده می‌شود،
امام علی (علیه‌السّلام) در وصف دنیا فرموده: «کم من واثق بها قد فجعته و ذی طمانینة الیها قد صرعته و ذی ابهّة قد جعلته حقیرا؛
یعنی چه بسا کسی‌که به دنیا مطمئن بود که به فاجعه گرفتارش کرد و چه بسا صاحب آرامش که او را به زمین زد و چه بسا صاحب عظمت و
تکبر که خوارش نموده است.»
و به مالک اشتر می‌نویسد: «و اذا احدث لک ما انت فیه من سلطانک ابهّة او مخیلة فانظر الی عظم ملک الله فوقک؛
اگر حکومتت بزرگ بینی یا عجبی در تو به وجود آورد، در بزرگی خدا که بالای سر توست بیاندیش.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، «مفردات نهج البلاغه»، ص۲۳.
