• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ابهر

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


اَبْهَر (به فتح الف و سکون باء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای رگی در ستون فقرات می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف مرگ از این واژه استفاده نموده است.


اَبْهَر (به فتح الف و سکون باء) به معنای رگی در ستون فقرات آمده است. چنان‌چه گفته می‌شود: «الابهر: عرق مستبطن الصلب اذا انقطع لم یبق صاحبه.»
[۱] زمخشری، اساس البلاغه، ج۱ف ص۸۴.    
از این جهت به دو رگ شریان و ورید (سیاهرگ و سرخرگ) قلب ابهران می‌گویند.

امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف مرگ فرموده ست: «کذلک حتّی یؤخذ بکظمه فیلقی بالفضاء منقطعا ابهراه هیّنا علی الله فناؤه و علی الاخوان القائه؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۳۹، حکمت۳۶۷.    
آن‌چنان است تا این‌که از حلقومش گرفته و به فضا‌ انداخته شود در حالی که هر دو رگش قطع شده (منظور مرگ است) و فنایش بر خدا و کنار‌ انداختن و دفن کردنش بر برادران آسان باشد.»

۱. ↑ زمخشری، اساس البلاغه، ج۱ف ص۸۴.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۳۹، حکمت۳۶۷.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ابهر»، ص۱۵۸.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار