ابوالقاسم تهرانی (شاعر)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالقاسم تهرانی ab-ol-qāsem-e tehrānī، شاعر عصر صفوی در سدۀ ۱۰ ق/ ۱۶ م.
آگاهی چندانی از احوال و اشعار ابوالقاسم در دست نیست. برای نخستینبار،
ساممیرزا صفوی (۹۲۳-۹۸۳ ق/ ۱۵۱۷-۱۵۷۵ م) ــ تذکرهنویس معاصر صـاحبمدخل ــ تنها چند اشارۀ کوتاه و گذرا به زندگی او داشته، و از میان سرودههای وی، فقط به یک رباعی بسنده کرده اسـت.
دیگران نیـز در آثـار خویش همین سخنان را تکرار کرده، و گامی فراتر ننهادهاند.
بههرروی، قدر مسلم این است که خواجه ابوالقاسم اهل تهران بود و اجدادش از ثروتی فراوان برخوردار بودند، ولی او بهرهای از آن نداشته است؛
درنتیجه، وی بیبضاعت و تهیدستْ زادگاه خویش را ترک گفته است.
مقصد ابوالقاسم، پس از جلای وطن، بلاد گرجستان بود. گویا او دنبالۀ زندگانی را در این سرزمین سپری کرده، و در همانجا درگذشته است.
تنها سرودۀ باقیمانده از ابوالقاسم تهرانی این است: تا کی ز غم جهان پریشان باشم / وز جور فلک بیسروسامان باشم / / از کجروی چرخ بداختر تا چند / افتاده به خاک راه یکسان باشم.
هرچند در این رباعی، شاعر بنابه سنتی دیرین، بیچارگی خویش را از «جور فلک» و «کجروی چرخ بداختر» میداند، اما مضمون آن میتواند انعکاسی از اوضاع پریشان و زندگی نابسامان وی از نظر اقتصادی، و بینصیببودنش از دارایی نیاکان باشد.
•
موسوی، مرتضی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه تهران بزرگ، برگرفته از مقاله «ابوالقاسم تهرانی (شاعر)»، ص۲۰.