ابونصر احمد بن حاتم باهلی جرمی بغدادی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابونصر احمد بن حاتم باهلی جرمی بغدادی (حدود ۱۶۰-۲۳۱ هـ)، لغوی، نحوی و از ادیبان
قرن دوم و سوم هجری قمری بوده است.
تاریخ و زادگاه احمد باهلی به درستی روشن نیست. به گفته
ابن‌ندیم، باهلی در هفتاد و چند سالگی درگذشته است، پس می‌توان گفت که ولادت وی در حدود ۱۶۰ هـ بوده است.
باهلی خواهرزاده
اصمعی بود
و نزد وی دانش آموخت و بعدها به روایت آثار او پرداخت.
افزون بر آن،
لغت و
ادبیات عرب را از ابوعبیده،
ابوزید انصاری و
ابوعمرو شیبانی روایت کرده است.
او را در زمره راویان موثق دانسته‌اند.
ایشان با مشاهیر علم و ادب نظیر
محمد بن زیاد اعرابی و
یعقوب بن سکیت دوستی و مجالست و مباحثه داشت.
ابراهیم حربی و
ابوالعباس ثعلب در محضر او دانش آموختند و از وی روایت کردند.
باهلی در حدود ۲۲۰ هـ به دعوت
خصیب بن اسلم به
اصفهان سفر کرد و آثار اصمعی و گزیده‌هایی از اشعار جاهلی و اسلامی را در آنجا باز خواند، ایشان پس از چند ماه عازم
حج شد و آن گاه به
بصره بازگشت
و سرانجام در سال ۲۳۱ هـ درگذشت.
آثار و تالیفات باهلی از این قرار است: کتاب الابل، کتاب ابیات المعانی، کتاب الزرع و النخل، کتاب الخیل، کتاب الشجر و النبات، کتاب اللبا و اللبن، کتاب اشتقاق الاسماء، الطیر، کتاب ما یلحن فیه العامة و کتاب الجراد.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
۱:۱۶.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۱۱۸، برگرفته از مقاله «احمد باهلی».
