اجازه‌های مشایخ اجازه به افراد، صور گوناگونی دارد: یکی از آن صور آن است که شخصی که به وی اجازه نقل حدیث داده شده، معیّن و مشخص باشد که اصطلاحا از آن به "اجازه به مجاز معیّن" تعبیر می‌شود.
مثل این که شیخ اجازه بگوید: "اجزتک الکتاب الفلانی" به تو اجازه دادم که فلان کتاب را روایت کنی. این قسم بالاترین مرتبه اجازه است و در جواز آن خلافی نیست؛
مثل این که استاد حدیث بگوید: "اجزتک مسموعاتی او مرویاتی" به تو اجازه دادم مسموعات و مرویات مرا نقل کنی. در این صورت مرویات و مسموعاتی شیخ مشخص و معین نیست. این صورت نیز بنا به مشهور جایز است.
مانند این که شیخ روایت بگوید: "اجرتک کتاب السنن" به تو اجازه دادم که کتاب سنن را نقل کنی. در این جا مجاز فیه که "کتاب سنن" می‌باشد معلوم نیست کدام یک از کتب سنن وی است. این صورت را گروهی از باب این که اجازه به مجهول است باطل دانسته‌اند.
