احمد بن محمد طبریی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طبریی، احمدبن محمد، ، طبری، احمدبن محمد، از علمای نحو بغداد در قرن چهارم هجری. خطیب بغدادی
نام او را به صورت احمدبن محمدبن یزدیاربن رستم آورده ضبط کرده است. نام جد او به گونه‌های مختلف ثبت شده است
حتی آقابزرگ طهرانی هم در ذکر نام جد او دچار تناقض گویی شده است و آن را با اسامی مختلف، همچون یزدبان، یزدیار و نردبان، نقل کرده است
سیدحسن صدر
او را شیعی مذهب دانسته و گفته است خاندان او، خاندانی بزرگ و جلیل القدر در شیعه امامیه هستند.
طبری معاصر وزیر، ابن فرات (متوفای ۳۱۳)، بود و به عنوان معلم در خانه وی خدمت می‌کرد
و که آقابزرگ طهرانی
او را هم شیعه دانسته است.
طبری در زبان عربی و نحو حاذق و ماهر بود
ابن ندیم
او را از علمای مکتب بصره و هم سطح با عالم نحوی، ابویعلی بن ابی زرعه، دانسته و ابوالقاسم زجاجی
وی را استاد خویش معرفی کرده است. او همچنین آشنا به علم حدیث و قرائت نیز آشنا بود.
وی برای فراگیری حدیث نزد افرادی چون ابومنذر، نصیربن یوسف و هاشم بن عبدالعزیز، که از دوستان نزدیک علی بن حمزه کسایی بودند، تلمذ کرد
احمدبن جعفربن سلم (متوفی ۳۶۵) و عمربن محمدبن سیف از شاگردان او در علمزمینةه حدیث بودند (خطیب بغدادی، ج۵، ص۱۲۵). آرایء طبریاو در خصوص قرائت، در کتاب «تحبیرالتیسیر» ذکر شده است.
احمدبن محمدبن عثمان القطان، بکاربن احمد، زکریابن عیسی و عبدالواحد بن عمر از جمله شاگردان او در علم قرائت بودند
از جمله آثارتصنیفات طبری است: که غالب منابع به اتفاق از آن نام برده‌اند می‌توان به: المقصور و الممدود، المذکر و المؤنث، صورة الهمز، النحو، التصریف، و غریب القرآن اشاره کرد
سیدمحسن امین
و آقابزرگ طهرانی
گفته‌اند که ابن ندیم، «عیون المعجزات» را هم به تصنیفات او افزوده، است در حالی که در «الفهرست» چنین چیزی بیان نشده است. هم دو کتاب «اخبار» و «کلا فی الکلام و القرآن» را از آثار او دانسته است می‌داند.
(۱) آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، ج۴، ۲۴، ۲۵، بیروت ۱۳۹۸/ ۱۹۷۸.
(۲) ابن الجزری، غایة النهایة فی طبقات القراء، ج۱، قاهره.
(۳) ابن ندیم، الفهرست.
(۴) الامام سیدمحسن الامین، اعیان الشیعة، ج۳، بیروت ۱۴۰۳/ ۱۹۸۳.
(۵) محمدبن محمدبن محمدبن علی بن یوسف الجزری، تحبیرالتیسیر فی قراءات الائمة العشرة، بیروت ۱۴۰۴/ ۱۹۸۳.
(۶) یاقوت حموی، معجم الادباء، ج۴، چاپ آخر.
(۷) خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۵، بیروت.
(۸) ابوالقاسم الزجاجی، الایضاح فی علل النحو، چاپ د. مازن المبارک.
(۹) جلال الدین عبدالرحمن سیوطی، بغیة الوعاة فی طبقات اللغویین و النحاة، ج۱، ۱۳۸۴/۱۹۶۴.
(۱۰) حسن صدر، تاسیس الشیعة لعلوم الاسلام، تهران.
(۱۱) صلاح الدین خلیل بن ایبک صفدی، الوافی بالوفیات، ج۸، ۱۴۰۱/ ۱۹۸۱.
(۱۲) القفطی، انباه الرواة، ج۱، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره ۱۳۶۹/ ۱۹۵۰.
دانشنامه جهان اسلام، برگرفته از مقاله «احمد بن محمد طبری».
