ادام (مفردات نهج البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ادام به کسر الف، از مفردات
نهج البلاغه به معنای خورش یا موافق میل و گرسنگی می‌باشد.
این واژه به معنای خورش، آمده است. در نهایه گوید: «الادام ... ما یؤکل مع الخبز ایّ شیء کان» و نیز بمعنی شیء موافق و ملایم طبع آید: «الادام: کلّ موافق و ملایم» این کلمه فقط یکبار در «نهج البلاغه» به کار رفته، آن‌جا که در
زهد عیسی (علیه‌السّلام) فرموده: «و کان ادامه الجوع و سراجه باللیل القمر و ظلاله فی الشتاء مشارق الارض و مغاربها؛
خورش او یا موافق میلش گرسنگی و چراغش در شبها نور ماه و مسکنش در زمستان مشرقها و مغربها بود.» یعنی در زمستان مسکنی نداشت بلکه به محلّهای گرم می‌رفت تابستان نیز همانطور، در نهج البلاغه «عبده» آمده است: کسیکه کنّ و منزل او مشرق و مغرب است مسکنی نخواهد داشت «مادوم» اسم مفعول از ادام است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، «مفردات نهج البلاغه»، ص۳۴.
