اذن (مفردات نهج البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اذن یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای اجازه و اراده می‌باشد.
این کلمه به معنای اجازه و اراده: «فخذ ما اعطاک من ذهب او فضّة فان کان له ماشیة او ابل فلا تدخلها الاّ باذنه؛
یعنی به عامل صدقات می‌نویسد: آنچه
زکات دهنده از
طلا و
نقره به تو داد بگیر، اگر او چهار پایان یا
شتر داشته باشد میان آن‌ها داخل نشو مگر به اذن او.»
«فاذا کانت الهزیمة باذن الله فلا تقتلوا مدبرا و لا تصیبوا معورا؛
چون دشمن به ارادۀ خدا به هزیمت رسید، هیچ فرار کننده‌ای را نکشید و عاجزی را نگیرید.»
معور کسی را گویند که از نگهداری خویش عاجز است. لذا گویند: «اعوز: ابدی عورته.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، «مفردات نهج البلاغه»، ص۳۵-۳۶.
