اذی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اذی از مفردات نهج البلاغه، به معنای ناپسند و ناخوشایند می‌باشد.
این کلمه در اصل به معنی ناخوشایند و ناپسند است: «الاذّیة و الاذی هی المکروه» فلانی مرا اذیّت کرد، یعنی دربارۀ من کار ناپسندی انجام داد،
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به عقیل فرموده: «اتئنّ من الاذی و لا ائنّ من لظی؛
آیا ناله می‌کنی از این اذیت ولی من ناله نکنم از شعلۀ خالص آتش؟» و در رابطه با زنان به لشکریان فرماید: «و لا تهیّجوا النساء باذی و ان شتمن اعراضکم و سببن امرائکم؛
زنان را با اذیت کردن به هیجان نیاورید هر چند که عرض شما را دشنام دهند و فرماندهانتان را فحش گویند.»
• قرشی بنابی، علی‌اکبر، «مفردات نهج البلاغه»، ص۳۷.
