ارمیا در عهد عتیق
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
در دوره
ارمیا ، پیامبران دروغین بسیاری نیز حضور داشتند و این سبب می‌شد تا مردم در ادّعای او با دیده تردید بنگرند.
در دوره ارمیا، پیامبران دروغین بسیاری نیز حضور داشتند و این سبب می‌شد تا مردم در ادّعای او با دیده تردید بنگرند؛ امّا سرانجام متألّهان
یهود در بازگشت از
تبعید بابل تصمیم گرفتند او را از
پیامبران الهی برشمرده و افزون بر سخنانش،
تاریخ زندگی او را نیز در
تورات به صورت پیامبری الهی درج کنند.
کتاب ارمیا یک بار به وسیله شاگردش باروک، تدوین یافته، در
بیت ایل در حضور مردم بر همگان خوانده شد؛ ولی پادشاه یهویاقیم از آن سخنان ناخشنود شد و آن صحیفه را پاره پاره کرد؛ آن گاه او با همیاری باروک به نگارش دوباره آن پرداخت.
سِفْر او شامل موضوعات ذیل است:مناجات‌های دوره آغاز
رسالت ، گفت و گوها و منازعاتش با کاهنان و بزرگان و پیامبران دروغین، درد دل و شکایت به خدا از سختی بار رسالت، اندرزها و پندهای اخلاقی و پیام‌های معنوی، بیم دهی از نزول عذاب الهی و سقوط
اورشلیم ، توبیخ و انتقاد شدید از مردم گنه‌کار اورشلیم و فساد اخلاقی یهود و دعوت‌شان به
توبه ، دعوت به گوهر معنوی و اخلاقی
دین در انجام مناسک و آداب مذهبی، دعوت به
توحید و انتقاد از آیین‌های
شرک آلود اقوام همسایه، گریه واندوه بر سرانجام شوم اورشلیم، نامه‌ای به تبعیدیان بابل جهت تقویت روحیّه آن‌ها و سفارش ایشان به حفظ دین در آن محیط، برخی گزارش‌های مهمّ تاریخی از آن دوره، خبر از افول و نابودی همه اقوام و تمدّن‌های بزرگ، خبر از آینده‌ای روشن در پایان حوادث اسف بار
جهان .
افزون بر سِفر ارمیا، سِفر مراثی نیز در ترجمه یونانی، معروف به سبعین به او نسبت داده شده و مرثیه پنجم آن به دعای ارمیا نام گذاری شده است. این سِفْر گرچه از دیرباز میان متألّهان یهودی و مسیحی به ارمیا منسوب بوده، وجود برخی سخنان ناسازگار با دیدگاه‌های ارمیا سبب تردید برخی معاصران در این انتساب شده است. نامه دیگری نیز از ارمیا خطاب به اسیران یهودی
بابل در پایان سفر باروک ثبت شده که صحّت آن نیز مورد تردید است و از مجموعه اپوکریفایی
عهد عتیق به‌شمار می‌رود. بخش‌هایی از سِفر مزامیر
به اضافه برخی متون اپوکریفایی دیگر نیز به ارمیا نسبت داده می‌شود.
دیدگاه عهد عتیق درباره ارمیا از نگاهی کلّی متأثّر از رویکرد کلامی یهود به
خداوند با طبیعتی شبه بشری و پدیده نبوّت به مثابه واقعیّتی عادی و محسوس و شخصیّت پیامبران به‌صورت انسان‌هایی معمول با همه واکنش‌ها و افت و خیزهای بشری است که به طور طبیعی، واکنش انتقادی متألّهان
مسلمان را در پی داشته است.
دائرةالمعارف قرآن کریم، برگرفته از مقاله (ارمیا).
