• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

استبداد (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


استبداد یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای مخصوص شدن به چیزی و منحصر کردن آن در خود می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه در همین معنی استعمال نموده است.


استبداد به معنای مخصوص شدن به چیزی و منحصر کردن آن در خود است. همانند: «استبد بالامر: انفرد به.»

امام (علیه‌السلام) در این باره فرموده است: «من استّبد برایه هلک و من شاور الرجال شارکها فی عقولها»
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۰۰، حکمت۱۶۱.    


۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۰۰، حکمت۱۶۱.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «استبداد»، ص۱۱۷.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار