• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

استعمال لفظ در لفظ

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


استعمال لفظ در لفظ به اطلاق لفظ و اراده لفظ بدون قصد معنا اطلاق می‌شود.


استعمال لفظ در لفظ، عبارت است از به کار بردن لفظ و اراده آن بدون قصد معنا، مانند: «زید لفظ» که در آن، از زید، لفظ «زید» اراده شده است، نه معنای آن که یک انسان با خصوصیات خارجی است.
[۱] آذری قمی، احمد، تحقیق الاصول المفیدة فی اصول الفقه، ص (۱۷۲-۱۷۱).    


استعمال لفظ در لفظ، چهار صورت دارد:
۱. اطلاق لفظ و اراده شخص آن؛
۲. اطلاق لفظ و اراده نوع آن؛
۳. اطلاق لفظ و اراده صنف آن؛
۴. اطلاق لفظ و اراده مثل آن.

در مورد استعمال لفظ در لفظ، مبانی مختلفی وجود دارد:
برخی هم چون مرحوم « بروجردی » و « خویی » معتقدند استعمال لفظ در لفظ از باب استعمال نیست.
[۲] بروجردی، حسین، نهایة الاصول، ص۳۲.
برخی دیگر مانند مرحوم « آخوند خراسانی »، استعمال لفظ در شخص را از باب استعمال نمی‌دانند؛ برخلاف سه نوع دیگر که آن‌ها را از باب استعمال می‌دانند.
[۳] آخوند خراسانی، محمد کاظم بن حسین، کفایة الاصول، ص۳۰.
[۴] خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۱، ص۹۶.    
[۵] فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۱، ص۷۵.
[۶] شیرازی، محمد، الوصول الی کفایة الاصول، ج۱، ص۶۰.
[۷] مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج۱، ص۲۷.
[۸] اصفهانی، محمد حسین، الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة، ص۲۲.


۱. ↑ آذری قمی، احمد، تحقیق الاصول المفیدة فی اصول الفقه، ص (۱۷۲-۱۷۱).    
۲. ↑ بروجردی، حسین، نهایة الاصول، ص۳۲.
۳. ↑ آخوند خراسانی، محمد کاظم بن حسین، کفایة الاصول، ص۳۰.
۴. ↑ خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۱، ص۹۶.    
۵. ↑ فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۱، ص۷۵.
۶. ↑ شیرازی، محمد، الوصول الی کفایة الاصول، ج۱، ص۶۰.
۷. ↑ مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج۱، ص۲۷.
۸. ↑ اصفهانی، محمد حسین، الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة، ص۲۲.


فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «استعمال لفظ در لفظ».



جعبه ابزار