با‌توجه به تعاريف لغت‌شناسان، صفّه سايبان خنکى در تابستان‌هاى گرم و محل تجمع، پذيرايى يا استراحت افراد بوده است. با تغيير قبله از سمت شمال به جنوب (سال دوم هجرى،) بخشى از قسمت مسقف شمال مسجد نبوی صفّه نام گرفت. به همين دليل بعدها صفّه را انتهاى مسجد‌دانسته‌اند. صفّه در مسجد نبوی كاربردى ثابت و محدود نداشت و به عنوان مهمان‌پذير، مسكن دائم يا موقت، محل آموزش يا عبادت و... مورد استفاده قرار مى‌گرفت؛ اما در يك نگاه كلى صفّه با پديده مهاجرت پيوندى مستقيم دارد. در اين مدخل از واژه‌هاى وصفى مانند: «الّذين يدعون ربّهم» و «للفقراء الّذين أحصروا» استفاده شده است.
