اطلاق حال بر محل
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اطلاق حال بر محل به ذکر
لفظ حال و
اراده محل اطلاق می‌شود و از اقسام مجاز لغوی می‌باشد.
یکی از اقسام
مجاز لغوی ، «اطلاق حال بر محل» است که برخی آن را از
علاقات مجاز شمرده و از آن به «علاقه حالیه» یعنی «اطلاق لفظ حال و اراده محل از آن، به سبب ملازمت میان آن دو» تعبیر کرده‌اند؛
۱. (واما الذین ابیضت وجوههم ففی رحمة الله هم فیها خالدون)؛ "و اما سپیدرویان همواره در رحمت
خداوند جاویدانند".
«رحمت» در اصل به معنای دلسوزی و مهربانی است که در این جا مجازا در معنای
بهشت (جایگاه رحمت) به کار رفته است.
۲. (... بل مکر اللیل...)
؛ یعنی «مکر فی اللیل»
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله«اطلاق حال بر محل».
