امام زاده (نور)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نور، امامزاده emām-zāde nūr ، امامزاده‌ای در ۳۰۰متری جنوب غربی آبادی
امامۀ پایین.
نسب امامزاده نور براساس شجره‌نامه‌ای که در قابی فلزی در داخل حرم نصب شده است، به حضرت
امام موسى کاظم (ع) می‌رسد. عارف خان افندی، مترجم عثمانی دربار
ناصرالدین شاه، در گزارشی در ۱۳۰۴ ق / ۱۸۸۷ م، امامزاده نور را با توجه به شجره‌نامۀ او، معاصر
اسماعیلیان الموت دانسته است.
بقعۀ امامزاده نور با طرحی شش‌ضلعی، و مساحتی حدود ۲۰ مـ۲ در محوطه‌ای به وسعت ۵۰۰ مـ ۲ قرار دارد که کاملاً نوسازی شده است.
ورودی بنای بقعه در ایوانی قرار دارد و دارای در و پنجره‌های فلزی است. طاق، قاب‌های نورگیر و پنجره‌ها قـوس نیم ـ دایره دارند و ازارۀ بنا تا ارتفاع ۵ / ۱ متر با سنگ شبه مرمر یا چینی تزیین شده، و دارای معجر چوبی گره‌چینی، و فاقد ارزش هنری ویژه‌ای است.
آجر و سیمان از مصالح اصلی به کاررفته در بنای این امامزاده است. سقف بنای امامزاده پس از برپایی خرپا با ورق گالوانیزه پوشانده شده است. نمای بیرونی این بنا نیز فاقد هرگونه اندود یا نماکاری است.
اطراف بقعۀ امامزاده، گورستان است و مزار چند شهید جنگ تحمیلی در داخل بقعه و مجاور قبر امامزاده واقع است.
در نزدیکی امامزاده، درخت سرو کهن‌سالی قرار دارد که قدمت آن به بیش از ۴۰۰ سال می‌رسد.
•
موسوی‌زاده، حسن، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه تهران بزرگ، برگرفته از مقاله «امام زاده (نور)»، ص۱۶۱۳.
