امره
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امره (به کسر الف) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
ولایت و
امارت و همچنین
حکومت، می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی مطلوب ندانستن حکومت کردن بر مردم زمان خویش و اصرار
طلحه و
زبیر بر پذیرش حکومت توسط خودش را با این واژه آورده است.
اِمْرَة در بیان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به دو معنا بکار رفته است:
این واژه به معنای ولایت و امارت و همچنین به معنی نوعی از امر می‌آید. لذا آن حضرت به
ابن عباس می‌فرماید: «و الله لهی احبّ الّی من امرتکم الّا ان اقیم حقا او ادفع باطلا؛
به خدا قسم این لنگه کفش به من محبوبتر است از حکومت بر شما، مگر آن‌که در این حکومت حقی را اقامه کنم و یا باطلی را دفع نمایم.»
این کلمه به معنی حکومت نیز آمده است. چنان‌که آن حضرت درباره طلحه و زبیر فرموده است: «انّ هولاء قد تمالوا علی سخطة امارتی؛
اینان بر مکروه داشتن حکومت من اتفاق کرده‌اند.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امره»، ص۷۴.
