• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

امه - به فتح الف و میم (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



امه (به فتح الف و میم) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای کنیز مملوک می‌باشد که در بیان حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد بی‌ارزش بودن دنیا بکار رفته است.



اَمَه (به فتح الف و میم) به معنای کنیز مملوک می‌باشد.


امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دنیا فرموده‌اند: «و انصرفوا بقلوبکم عنها و لا یخنّن احدکم خنین الامة علی مازوی عنه منها؛ با قلوب خود از دنیا برگردید؛ کسی از شما به آنچه از دستش رفته است مانند کنیز ناله نکند.»
• «خنین» با خاء، به معنای صدای گریه است که در بینی است.
جمع «امه» اماء است، چنان‌که آن حضرت (علیه‌السلام) در وصیت خویش فرموده است: «و من کان من امائی اللاتی اطوف علیهن لها ولد اوهی حامل فتمسک علی ولدها و هی من حظّه فان مات ولدها و هی حیّة فهی عتیقة؛ یعنی: هر کس از کنیزان من که با آن‌ها آمیزش می‌کنم، فرزندی داشته و یا حامله باشد نگاه داشته می‌شود و از ارث فرزندش آزاد می‌گردد و اگر فرزندش بمیرد باز آزاد است.»
کلمه «امه» و «اماء» مجموعا شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۴۸، خطبه۱۷۳.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۸۰، نامه۲۴.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۴۷، خطبه۱۷۲.    
۴. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۷، خطبه۱۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امه»، ص۸۲-۸۱.    






جعبه ابزار