امه - به فتح الف و میم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امه (به فتح الف و میم) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
کنیز مملوک می‌باشد که در بیان
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد بی‌ارزش بودن
دنیا بکار رفته است.
اَمَه (به فتح الف و میم) به معنای کنیز مملوک می‌باشد.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دنیا فرموده‌اند: «و انصرفوا بقلوبکم عنها و لا یخنّن احدکم خنین الامة علی مازوی عنه منها؛
با قلوب خود از دنیا برگردید؛ کسی از شما به آنچه از دستش رفته است مانند کنیز ناله نکند.»
• «خنین» با خاء، به معنای صدای
گریه است که در بینی است.
جمع «امه» اماء است، چنان‌که آن حضرت (علیه‌السلام) در وصیت خویش فرموده است: «و من کان من امائی اللاتی اطوف علیهن لها ولد اوهی حامل فتمسک علی ولدها و هی من حظّه فان مات ولدها و هی حیّة فهی عتیقة؛
یعنی: هر کس از کنیزان من که با آن‌ها آمیزش می‌کنم، فرزندی داشته و یا حامله باشد نگاه داشته می‌شود و از ارث فرزندش آزاد می‌گردد و اگر فرزندش بمیرد باز آزاد است.»
کلمه «امه» و «اماء» مجموعا شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امه»، ص۸۲-۸۱.
