انس - به ضم الف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
انس (به ضم الف و سکون سین) از مفردات
نهج البلاغه به معنای
الفت می‌باشد که در بیان
حضرت علی (علیه‌السلام) در مواردی به همین معنی بکار رفته است.
اُنْس (به ضم الف و سکون سین) به معنای الفت، آمده است.
این لفظ به صورت
مصدر در نهج البلاغه نیامده و همه به
صیغه تفضیل و فعل و
اسم فاعل به کار رفته است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به
خدای تعالی عرضه داشته است: «اللهم انکّ آنس الآنسین لاولیائک ... ان اوحشتهم الغربة آنسهم ذکرک؛
خدایا تو انیس‌ترین انیسان هستی برای دوستانت، اگر غربت آن‌ها را به وحشت اندازد، یاد تو با آن‌ها الفت و انس می‌گیرد.»
همچنین در بیانی دیگر درباره
اموات فرموده است: «جیران لا یتاّنسون و احبّاء لا یتزاورون بلیت بینهم عرا التعارف؛
یعنی همسایگانند ولی با هم انس نمی‌گیرند، دوستانند ولی یکدیگر را زیارت نمی‌کنند دستگیره‌های آشنایی میانشان کهنه شده است.» خ ۲۲۱، ۳۳۹
«تانّس» از باب تفعّل انس گرفتن است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «انس»، ص۸۶.
