• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اوان (مفردات‌نهج‌البلغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



اوان (به فتح الف) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای وقت و زمان است که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص احاطه‌ی خدای تعالی بر هستی و زودگذر بودن عمر و بی‌فایی دنیا، از این واژه استفاده نموده است.



اوان (به فتح الف) به معنای وقت و زمان، می‌باشد که جمع آن «آونه» است.


آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با احاطه‌ی خداوند می‌فرماید: «و انّه لبکّل مکان و فی کلّ حین و اوان و مع کلّ انس و جان» همچنین در مقام موعظه فرموده است: «فلیعمل العامل منکم فی ایّام مهله قبل ارهاق اجله و فی فراغه قبل اوان‌ شغله؛ عمل بکند عمل کننده از شما در ایام مهلت‌هایش پیش از احاطه اجلش و در فراغت پیش از وقت مشغول بودنش.»
امام (علیه‌السلام) در رابطه با بی‌وفایی دنیا و زودگذر بودن عمر فرموده: «فهل ینتظر ... اهل غضارة الصحّة الّا نوازل السقم و اهل مدّة البقاء الّا آونة الفناء...؛ آیا منتظر می‌شود ... اهل وسعت صحت، مگر آینده‌های مرض را! و آیا انتظار می‌کشد اهل مهلت، بقاء مگر اوقات فنا را.»


لفظ «اوان» شش بار و «آونه» فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» یافته است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۰۹، خطبه۱۹۵.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۱۶، خطبه۸۶.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۱۰، خطبه۸۳.    
۴. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۱۰، خطبه۸۳.    
۵. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۰۹، خطبه۱۹۵.    
۶. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۸۷، خطبه۱۲۹.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اوان»، ص۱۰۴-۱۰۳.    






جعبه ابزار