اوان (مفردات‌نهج‌البلغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اوان (به فتح الف) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
وقت و
زمان است که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص احاطه‌ی
خدای تعالی بر هستی و زودگذر بودن عمر و بی‌فایی
دنیا، از این واژه استفاده نموده است.
اوان (به فتح الف) به معنای وقت و زمان، می‌باشد که جمع آن «آونه» است.
آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با احاطه‌ی خداوند می‌فرماید: «و انّه لبکّل مکان و فی کلّ حین و اوان و مع کلّ انس و جان»
همچنین در مقام
موعظه فرموده است: «فلیعمل العامل منکم فی ایّام مهله قبل ارهاق اجله و فی فراغه قبل اوان شغله؛
عمل بکند عمل کننده از شما در ایام مهلت‌هایش پیش از احاطه
اجلش و در فراغت پیش از وقت مشغول بودنش.»
امام (علیه‌السلام) در رابطه با بی‌وفایی دنیا و زودگذر بودن
عمر فرموده: «فهل ینتظر ... اهل غضارة الصحّة الّا نوازل السقم و اهل مدّة البقاء الّا آونة الفناء...؛
آیا منتظر می‌شود ...
اهل وسعت صحت، مگر آینده‌های مرض را! و آیا انتظار می‌کشد
اهل مهلت، بقاء مگر اوقات فنا را.»
لفظ «اوان» شش بار و «آونه» فقط یک‌بار
در «نهج البلاغه» یافته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اوان»، ص۱۰۴-۱۰۳.
