اکمه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اکمه از مفردات
نهج البلاغه به معنای بدبختی آمده است؛ همانگونه که
حضرت امیر (علیه‌السلام) بدبختی
بنی امیّه را با همین واژه توصیف نموده است.
امام (صلوات‌اللّه‌علیه) در رابطه با بدبختی بنی امیه فرموده‌اند:
«ان اللّه تعالی سیجمعهم لشرّ یوم... ثم یفتح لهم ابوابا یسیلون من مستثارهم کسیل الجنتین حیث لم تسلم علیه قارة و لم تثبت علیه اکمة و لم یرد سننه رصّ طود؛
یعنی:
خداوند در آینده بنی امیه را برای بدترین روزی جمع می‌کند، ... آنگاه ابواب بلاها را بر آن‌ها می‌گشاید در محل حرکت آن‌ها، بلاها جاری می‌شوند. مانند: سیل دو باغ «
قوم سباء» چنان‌که در مقابل آن سیل، ایستاده‌ای سالم نماند و تپّه‌ای مقاومت نکرد؛ و جریان آن‌را کوه محکمی جلو نگرفت.»
«آکام» جمع اکمه است چنان‌که در شرح
عبده آمده است. آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با
قرآن کریم فرموده است: «فهو معدن الایمان... و منازل لا یضلّ نهجها المسافرون و اعلام لا یعمی عنها السائرون و آکام لا یجوز عنها القاصدون؛
قرآن معدن ایمان است ... قرآن منازلی است که مسافران در راه‌های راست آن گمراه نمی‌شوند؛ و نشانه‌هایی است که رهروان را نادیده نیستند و قله‌هایی است که قصد کنندگان از آن تجاوز نکنند، یعنی راه‌های حق به قلّه‌های قرآن منتهی می‌شود و اگر قصد کنندگان از آن تجاوز کنند به هلاکت می‌افتند.»
از این ماده فقط دو لفظ فوق در کلام امام آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، «مفردات نهج البلاغه»، ص۵۶.
