اید
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اید (به فتح الف و سکون یاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای نیرو، قوه و نیرومند کردن، می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت به ویژگی
ستاره‌ها و شهاب‌های آسمانی این واژه استفاده نمود است.
اَیْد (به فتح الف و سکون یاء) به معنای نیرو، قوه و نیرومند کردن آمده است.
به‌همین جهت امام (علیه‌السلام) نسبت به ستارگان و شهاب‌ها فرموده‌اند: «و امسکها من ان تمور فی خرق الهواء بایده و امرها ان تقف مستسلمة لامره؛
خدا آن‌ها را نگاه داشت از این‌که در شکاف و صحنه هوا موج بزنند، و فرمود تا در فضا بیایستند و تسلیم امر شوند.» چنان‌که خدای تعالی در
قرآن در این خصوص فرموده است: «وَالنُّجُومَ مُسَخَّراتٍ بِاَمْرِهِ».
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) خطاب به
معاویه می‌نویسد: «فقد اتانی کتابک تذکر فیه اصطفاء اللّه محمدا (صلی‌اللّه‌علیه‌وآله)، لدینه و تاییده ایّاه بمن ایدّه من اصحابه...»
از این ماده فقط همین سه مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَید»، ص۱۰۶-۱۰۵.
