• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اید

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



اید (به فتح الف و سکون یاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای نیرو، قوه و نیرومند کردن، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت به ویژگی ستاره‌ها و شهاب‌های آسمانی این واژه استفاده نمود است.



اَیْد (به فتح الف و سکون یاء) به معنای نیرو، قوه و نیرومند کردن آمده است.


به‌همین جهت امام (علیه‌السلام) نسبت به ستارگان و شهاب‌ها فرموده‌اند: «و امسکها من ان تمور فی خرق الهواء بایده و امرها ان تقف مستسلمة لامره؛ خدا آن‌ها را نگاه داشت از این‌که در شکاف و صحنه هوا موج بزنند، و فرمود تا در فضا بیایستند و تسلیم امر شوند.» چنان‌که خدای تعالی در قرآن در این خصوص فرموده است: «وَالنُّجُومَ مُسَخَّراتٍ بِاَمْرِهِ».
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) خطاب به معاویه می‌نویسد: «فقد اتانی کتابک تذکر فیه اصطفاء اللّه محمدا (صلی‌اللّه‌علیه‌وآله)، لدینه و تاییده ایّاه بمن ایدّه من اصحابه...»


از این ماده فقط همین سه مورد در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۲۸، خطبه۹۰.    
۲. نحل/سوره۱۶، آیه۱۲.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۸۵، نامه۲۸.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَید»، ص۱۰۶-۱۰۵.    






جعبه ابزار