"با" یا "بو"، کلمهای در آغازِ نامِ افراد است.
و در مرحله ثانوی، نام خاندانها، رایج در جنوبعربستان، خاصه در میان ساداتومشایخحضرموت است، مانند باعَبّاد، باعَلَوی، بافَضل، بافَقیه، باحَسَن، باحَسّان، باهُرمز، با وزیر.
[۱]گابریلی، مدخلهای مربوط به این کلمات و فهرستهای نالینو، ص۸۸.
درباره اینگونه نامهای حَضْرَمی تفصیلاتی آورده شده است.
ابن مجاوروزبیدی صورت قدیم «اَبا» را بهکار بردهاند، اما سایرِ نویسندگان «ابو» و «ابی » و «ابا» را ضبط کرده یا کلاً «با» را حذف کردهاند.
بدین ترتیب به یک شخصِ واحد به صورت باحَسّان و اباحَسّان و ابوحَسّان و حسّان اشاره شده است.
بنابراین «با»ی اصیل همان کلمه «ابا» (پدر) است که به همین صورت [[|مبنی]] شده و به صورت کنیه (کاذب ) فردی درآمده و عموماً معادل است با کلماتی که به کمک «ـ یّ» یا «ذو» در تداول شرقیمن نسبت را میرساند.
این نظرِ ابن مجاور وشلّی
نیز آن را تأیید کرده است.
این صورت اولیه «با» را باید از «بَلْ» (و گاه «بِل ») که کوتاه شده «بن ال ـ » است متمایز کرد.
مانند «بَلْفقیه » (که با «بافقیه » مذکور در فوق متفاوت است)، ابن الفقیه
[۹]سقّاف، عبدالله بن محمد، تاریخ الشعراء الحضرمیین، ج۲، ش۵۴، حاشیه۲.
و «بَلحاج» (لقب افراد خاندان «بافضل »)، ابن الحاجّ.
استعمال «بن» و کلماتی که به یای نسبت ختم میشود به عنوان اسم یک فرد از قبایلی که نامهای آنها با «با» ترکیب یافته وفان دن برگ بر آن تأکید کرده است.
و نیز استعمال «ابن حسان» به جای «باحسان» یا «ابوحسان»