با تصویبنامه دولت در ۱۳۲۷ ش، که در آن برای بانکهای خارجی محدودیت قائل شده بود، برای سرمایه گذاری و تأسیس بانکهای ایرانی شرایط فراهم شد؛ و از آن پس، بتدریج، بانکهای ایرانی شکل گرفت و در دوره رونق اقتصادی، بر تعداد آن‌ها افزوده شد. بانکهای تجاری از جمله این بانک‌هاست.
بانکهای تجاری در امور بازرگانی فعالیت داشتند و کارشان تأمین اعتبار لازم برای بازرگانی داخلی و خارجی، پرداخت اعتبار در مقابل تنزیلاوراق تجارتی مشتریان، و معاملات ارزی بود.
پس از ۱۳۲۷ ش و تصویبنامه این سال، تأسیس بانک در ایران، بیشتر به سوی بانکهای تجاری گرایش داشت. زیرا در عین این‌که تنزیل اوراق تجارتی سودآور بود، نتیجه کار مؤسسات صنعتی و کشاورزی برای بخش خصوصی نامعلوم بود؛ از این رو بخش خصوصی، از سرمایه گذاری در بانکهای تخصصی ابا داشت.
