• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بت ود

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



بُت ودّ از بت‌های عرب جاهلی قبل از اسلام است که در سرزمین عربستان پرستش می‌شد. هنگام ظهور اسلام، بت ود در اختیار بنی عامر بوده‌است.



در قرآن از آن بدین صورت یاد شده است: «و قالوا لا تذرنّ ءالهتکم و لاتذرن ودّا و لا سواعا و لایغوث و لایعوق و نسرا؛ و گفتند از معبودان خود دست برندارید، مخصوصاً ودّ، سواع، یغوث، یعوق و نسر را رها نکنید.»
این بت‌ها را ابتدا قوم حضرت نوح (علیه‌السّلام) می‌پرستیدند و پس از ایشان، اعراب به پرستش آن‌ها پرداختند. اینان بت‌هایی بودند که بعد از طوفان نوح در زیر گل‌ و ‌لای مدفون شده بودند، تا زمانی که دوباره سر برآوردند.


«ود» یکی از نام‌های ماه در متون عربستان جنوبی، ثمودی و لحیانی بوده است. این بت در «دومة الجندل» مقام داشته است و عرب‌های جنوبی در یمن، الهه‌های خویش را «ثالوث مقدس» ـ که همان ماه، خورشید و زهره بودند ـ می‌پرستیدند.
عوف بن عذره این بت را به وادی‌القری آورد و در دومة الجندل نهاد. عوف، پسرش را عبد ودّ (بنده ودّ) نامید. در زمان پیدایش اسلام، بت ودّ در اختیار عامر بن عبد ودّ بوده‌است.


ودّ، به شکل مرد و الهه بزرگ بود که شوهر محسوب می‌شد. این بت متعلق به طایفه بنی‌کلب بود و هنگام ظهور اسلام نزد «بنی عامر» قرار داشت که پرده دار آن نیز بودند.


در بازگشت از جنگ تبوک، پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، به خالد بن ولید مأموریت داد و او را به سوی پرستشگاه ود فرستاد. خالد آن بت را شکست و بتخانه را ویران ساخت.


۱. نوح/سوره۷۱، آیه۲۳.    



سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «اصنام»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۴/۱۸.    



جعبه ابزار