بثّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بثّ (به فتح باء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای پراکندن و منتشر کردن می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ای خطاب به
معاویه از این واژه استفاده نموده است.
بثّ (به فتح باء) به معنای پراکندن، منتشر کردن و پراکندن غبار آمده است.
آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با این‌که معاویه
عثمان را به ورطه‌ی
مرگ کشاند، به او می‌نویسد: «ام من استنصره فتراخی عنه و بثّ المنون الیه؛
یا کیست آن‌که عثمان از او یاری خواست ولی وی از او کنار کشید و مرگ را به طرف وی پراکند.»
همچنین آنگاه که انقلابیون از وی خواستند محضر عثمان رفته و او را
نصیحت کند تا از کارهای خلاف دست بردارد، به منزل وی آمد و فرمود: «و انّی انشدک اللّه الّا تکون امام هذه الامّة المقتول، فانّه کان یقال یقتل فی هذه الامة امام یفتح علیها القتل و القتال الی یوم القیامة و یلبس امورها علیها و یبّث الفتن فیها؛
تو را به
خدا قسم می‌دهم مبادا که پیشوای مقتول این
امّت باشی، زیرا که گفته می‌شد: در این امّت امامی کشته می‌شود که باب
قتل و
قتال را تا
قیامت بر این امت می‌گشاید و کارهای امت را مشتبه می‌کند و
فتنه‌ها را در آن گسترش می‌دهد.»
از این مادّه جمعا پنج مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بثّ»، ص۱۰۹.
