بده (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بده (به فتح باء و سکون دال) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای پیش آمدن می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
برادر دینی خویش از این واژه استفاده نموده است.
بَده (به فتح باء و سکون دال، بر وزن عقل) به معنای پیش آمدن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بدهه بامر: استقبله فهو باده.»
امام (علیه‌السلام) در حالات برادر دینی خود فرموده است: «کان لی فیما مضی اخ فی الله ... کان اذا بدهه امران ینظر ایّهما اقرب الی الهوی فیخالفه...؛
در گذشته یک برادر دینی داشتم ... چون دو کار برای او پیش می‌آمد، فکر می‌کرد هر کدام نزدیک به
هوای نفس بود آن‌را ترک می‌کرد.»
این لفظ فقط یکبار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بادن»، ص۱۲۱.
