• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بذخ

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


بذخ (به فتح الف و ذال) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای دراز شدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص توصیف زمین، از این واژه استفاده نموده است.


بَذَخ (به فتح الف و ذال، بر وزن شرف) به معنای دراز شدن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بذخ الجبل بذخا: طال.»
[۱] ابن معصوم مدنی، الطّراز الأوّل، ج۵، ص۱۰۳.    
اسم فاعل این واژه باذخ و جمع آن «بُذّخ» (بضّم اوّل و تشدید دوم) است.

امام (علیه‌السلام) درباره زمین فرموده‌اند: «و حمل شواهق الجبال الشمّخ البذّخ علی اکتافها؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۲، خطبه۹۱.    
یعنی سوار شدن کوه‌های شامخ و بلند بر کتف‌های زمین.»

این لفظ یک بار در نهج البلاغه آمده است.

۱. ↑ ابن معصوم مدنی، الطّراز الأوّل، ج۵، ص۱۰۳.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۲، خطبه۹۱.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بذخ»، ص۱۲۲.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار