• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بذخ

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



بذخ (به فتح الف و ذال) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای دراز شدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص توصیف زمین، از این واژه استفاده نموده است.



بَذَخ (به فتح الف و ذال، بر وزن شرف) به معنای دراز شدن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بذخ الجبل بذخا: طال.» اسم فاعل این واژه باذخ و جمع آن «بُذّخ» (بضّم اوّل و تشدید دوم) است.


امام (علیه‌السلام) درباره زمین فرموده‌اند: «و حمل شواهق الجبال الشمّخ البذّخ علی اکتافها؛ یعنی سوار شدن کوه‌های شامخ و بلند بر کتف‌های زمین.»


این لفظ یک بار در نهج البلاغه آمده است.


۱. ابن معصوم مدنی، الطّراز الأوّل، ج۵، ص۱۰۳.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۲، خطبه۹۱.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بذخ»، ص۱۲۲.    






جعبه ابزار