برّ - به ضم باء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
برّ (به ضم باء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
گندم می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد بردادر خود
عقیل و
کعبه از این واژه استفاده نموده است.
برّ (به ضم باء) به معنای گندم آمده است.
آن حضرت (علیه‌السلام) درباره بردار خود عقیل می‌فرماید: «و الله لقد رایت عقیلا و قد املق حتی استماحنی من برّکم صاعا؛
بخدا برادرم عقیل را دیدم که بشدت
فقیر شده و تا آن‌جا که از گندم شما (
بیت المال) از من
صاعی (سه کیلو) خواست.»
آن حضرت (علیه‌السلام) در بیانی دیگر درباره‌ی کعبه فرموده است: «و لو اراد سبحانه ان یضع بیته الحرام و مشاعره العظام بین جنات و انهار و... بین برّة سمراء و روضه خضراء... لکان قد صغر قدر الجزاء؛
اگر خدا می‌خواست خانه محترم و علامات بزرگ خود را میان باغات و نهرها و ... میان گندم خوب و
باغ سرسبز بگذارد، قدر پاداشی که به انسان‌ها خواهد داد کوچک می‌شد.»
این واژه فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «برّ»، ص۱۲۸.
