• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بشش

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


بَشَشَ یا بَشَاشَه (به فتح باء و شین) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای گشاده‌رویی می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در بیان ویژگی‌های انسان عاقل از این واژه استفاده نموده است.


بَشَشَ یا بَشَاشَة (به فتح باء و شین) به معنای گشاده‌رویی، آمده است.

امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیان ویژگی‌های انسان عاقل می‌فرماید: «صدر العاقل صندوق سرّه و البشاشة حبالة الموّدة و الاحتمال قبر العیوب؛
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۰۰۰، حکمت۶.
سینه عاقل صندوق اسرار اوست (به همه باز نمی‌کند)، گشاده‌رویی تور (تور صیادی) دوستی است (با آن می‌شود محبت مردم را جلب کرد)، احتمال (عدم یقین به عیب دیگران) قبر و محل دفن عیوب مردم است.»

این لفظ فقط یک‌بار در نهج البلاغه آمده است.

۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۰۰۰، حکمت۶.


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَشَش»، ص۱۳۶.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار