بصص
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَصَّصَ (به فتح باء و فتح صاد مشدد) به معنای تابان و روشن می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی در خصوص ویژگی ظاهری
طاووس از این واژه استفاده نموده است.
بَصَّصَ (به فتح باء و فتح صاد مشدد) به معنای تابانی و روشنی، آمده است چنان‌که گفته می‌شود: «البصیص: البریق و اللمعان.»
آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف طاووس می‌فرماید: «و قلّ صبغ الّا و قد اخذ منه بقسط و علاوه بکثرة صقاله و بریقه و بصیص دیباجه و رونقه؛
و کم رنگی است مگر آنکه طاووس بهره‌ای از آن دارد، و با زیادی تابش و لمعان و براقی ظاهرش و زیبایی‌اش، بر رنگ‌ها برتری یافته است.»
این لفظ فقط یکبار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَصص»، ص۱۴۰.
