• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بصص

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



بَصَّصَ (به فتح باء و فتح صاد مشدد) به معنای تابان و روشن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی در خصوص ویژگی ظاهری طاووس از این واژه استفاده نموده است.



بَصَّصَ (به فتح باء و فتح صاد مشدد) به معنای تابانی و روشنی، آمده است چنان‌که گفته می‌شود: «البصیص: البریق و اللمعان.»


آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف طاووس می‌فرماید: «و قلّ صبغ الّا و قد اخذ منه بقسط و علاوه بکثرة صقاله و بریقه و بصیص دیباجه و رونقه؛ و کم رنگی است مگر آنکه طاووس بهره‌ای از آن دارد، و با زیادی تابش و لمعان و براقی ظاهرش و زیبایی‌اش، بر رنگ‌ها برتری یافته است.»


این لفظ فقط یکبار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. مرتضی زبیدی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۹، ص۲۴۳.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۳۸، خطبه۱۶۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَصص»، ص۱۴۰.    






جعبه ابزار