بض
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَضَّ (به فتح باء) یا
بضوض به معنای سیلان
آب به تدریج می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی در خصوص بی‌وفایی
دنیا و
مردن همراه با پوسیده شدن
بدن از این واژه استفاده نموده است.
بَضَّ (به فتح باء) یا بضوض به معنای سیلان آب به تدریج آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بضّ الماء سال قلیلا قلیلا.»
«بضاضة و بضوضة»: به معنای نازک شدن پوست توام با چاقی.
«بضّ الرجل: کان رقیق الجلد ناعما فی سمن.»
امام (علیه‌السلام) در رابطه با موعظه و بی‌وفایی دنیا فرموده است: «فهل ینتظر اهل بضاضة الشبّاب الّا حوانی الهرم ...؛
آیا اهل شادابی ِ
جوانی، جز وقت‌های پیری را انتظار دارد.»
همچنین در رابطه با مردن و پوسیدن می‌فرماید: «و قد غودر فی محلّة الاموات ... و صارت الاجساد شحبة بعد بضّتها و العظام نخرة بعد قوّتها؛
بدن‌ها بعد از طراوت و پرگوشت شدن هلاک گردیدند، و
استخوان‌ها بعد از نیرومندی پوسیده شدند.»
این لفظ فقط دوبار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَض»، ص۱۴۰.
