• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بغیض

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



بَغِیض (به فتح باء و کسر غین) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای دشمنِ سرسخت و کینه‌توز می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد دوست‌داران و دشمنان خویش از این واژه استفاده نموده است.



بَغِیض (به فتح باء و کسر غین) به معنای دشمن آمده است.


امام (صلوات‌الله‌علیه) «و ابغض بغیضک هونا ما عسی ان یکون حبیبک یوما ما.»
«مُبْغَض»: به معنای دشمن دارنده می‌باشد چنان‌که امام (علیه‌السلام) فرموده است: «هلک فیّ رجلان محّب غال و مبغض قال؛ درباره‌ی من دو نفر هلاک شدند، یکی دوست دارنده که غالی است و مرا از بشر بالا می‌داند، دیگری دشمن دارنده‌ای که سخت دشمنی می‌ورزد.»
«ابغاض»: مصدر است چنان‌که در حکمت ۳۶۷، آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۲۲، حکمت۲۶۸.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۸۹، حکمت۱۱۷.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۳۹، حکمت۳۶۷.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَغِیض»، ص۱۴۷.    






جعبه ابزار