بَغِیض (به فتح باء و کسر غین) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای دشمنِ سرسخت و کینه‌توز می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد دوست‌داران و دشمنان خویش از این واژه استفاده نموده است.
درباره‌ی من دو نفر هلاک شدند، یکی دوست دارنده که غالی است و مرا از بشر بالا می‌داند، دیگری دشمن دارنده‌ای که سخت دشمنی می‌ورزد.» «ابغاض»: مصدر است چنان‌که در حکمت ۳۶۷، آمده است.
