بلاط
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بلاط زمین‌های در پیرامون
مسجدالحرام و
مسجدالنبی است.
بلاط به زمین صاف و سخت و نیز سنگ یا آجری که با آن زمینی را فرش کرده‌اند، گویند.
این نام بر زمین‌های صاف و هموار پیرامون مسجدالحرام
و همچنین زمین‌های پیرامون مسجدالنبی اطلاق شده است.
بلاط در پیرامون مسجدالنبی از وسعت و شهرت بیشتر برخوردار بوده است. برخی فاصله
مسجدالنبی تا بازار
مدینه را بلاط نامیده‌اند.
البته این زمین فقط بخشی از بلاط است. بلاط از غرب تا نزدیک خانه
عباس بن عبد المطلب در
بازار مناخه ، از شرق تا خانه
مغیرة بن شعبه در سر راه
بقیع ، از شمال تا بوستان
ابوطلحة بن سهل انصاری در پشت مسجدالنبی، و از جنوب تا خانه
عثمان بن عفان را شامل می‌شد.
خانه برخی از
صحابه پیامبر همچون
سعد بن ابی وقاص ، عثمان بن عفان،
عمر بن خطاب ،
صهیب بن سنان ،
ابوهریره و
عمار یاسر در پیرامون بلاط قرار داشت.
در روزگار
پیامبر -صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم -از برخی قسمت‌های بلاط برای نگهداری موقت شتران و از بخشی نیز برای خواندن
نماز میت استفاده می‌کردند. بر پایه گزارشی، پیامبر- صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم -دو یهودی را که مرتکب
زنا شده و خواستار اجرای حکم بر اساس
شریعت یهود بودند، به پشتوانه حکم
تورات در بلاط
سنگسار کرد.
نیز به علت مجاورت خانه عثمان با بلاط، از حضور شورشیان بر ضد عثمان (۳۵ق.) در آن جا گزارش شده است.
بعدها این زمین به دستور
مروان بن حکم ، حکمران
معاویة بن ابی سفیان در
مدینه میان سال‌های ۴۲ تا ۴۸ق. سنگفرش شد. سپس معاویه، مروان را فرمان داد تا باقی زمین‌های نزدیک مسجد را سنگفرش کند.
با گسترش مسجد در دوره‌های پس از
پیامبر ، قسمت‌هایی از بلاط درون
مسجد قرار گرفت. بر همین اساس، برخی فقیهان بلاط را جزء مسجد دانسته و ازاله نجاست از آن را واجب شمرده‌اند.
قسمت‌هایی از بلاط تا سده نهم ق. باقی بوده و
سمهودی از آن یاد کرده است.
عبدالقدوس انصاری با آوردن شواهدی مدعی شده که بقایای بلاط یاد شده تا
سال ۱۳۵۳ق. برجای مانده است.
احسن التقاسیم: المقدسی البشاری (م. ۳۸۰ق.) ، قاهره، مکتبة مدبولی، ۱۴۱۱ق؛ آثار المدینة المنوره: عبدالقدوس الانصاری، المدینه، المکتبة السلفیه، ۱۳۹۳ق؛ تاج العروس: الزبیدی (م. ۱۲۰۵ق.) ، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۴ق؛ تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر: الذهبی (م. ۷۴۸ق.) ، به کوشش عمر عبدالسلام، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۱۰ق؛ تاریخ المدینة المنوره: ابن شبه (م. ۲۶۲ق.) ، به کوشش شلتوت، قم، دار الفکر، ۱۴۱۰ق؛ رحلة ابن جبیر: محمد بن احمد (م. ۶۱۴ق.) ، بیروت، دار مکتبة الهلال، ۱۹۸۶م؛ سنن ابن ماجه: ابن ماجه (م. ۲۷۵ق.) ، به کوشش محمد فؤاد، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۹۵ق؛ السنن الکبری: البیهقی (م. ۴۵۸ق.) ، بیروت، دار الفکر؛ شفاء الغرام: الفاسی (م. ۸۳۲ق.) ، به کوشش گروهی از علما، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۱ق؛ صحیح البخاری: البخاری (م. ۲۵۶ق.) ، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۱ق؛ الطبقات: خلیفة بن خیاط (م. ۲۴۰ق.) ، به کوشش زکار، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۴ق؛ عمدة القاری: العینی (م. ۸۵۵ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛ العین: خلیل (م. ۱۷۵ق.) ، به کوشش المخزومی و السامرائی، دار الهجره، ۱۴۰۹ق؛ فتح الباری: ابن حجر العسقلانی (م. ۸۵۲ق.) ، بیروت، دار المعرفه؛ فرهنگ اعلام جغرافیا: محمد محمد حسن شراب، ترجمه: شفیعی، قم، مشعر، ۱۳۸۶ش؛ لسان العرب: ابن منظور (م. ۷۱۱ق.) ، قم، ادب الحوزه، ۱۴۰۵ق؛ مدینه شناسی: سید محمد باقر نجفی، ۱۳۶۴ش؛ مستدرک الوسائل: النوری (م. ۱۳۲۰ق.) ، بیروت، آل البیت علیهم السلام، ۱۴۰۸ق؛ المعالم الاثیره: محمد محمد حسن شراب، بیروت، دار القلم، ۱۴۱۱ق؛ معجم البلدان: یاقوت الحموی (م. ۶۲۶ق.) ، بیروت، دار صادر، ۱۹۹۵م؛ معجم ما استعجم: عبدالله البکری (م. ۴۸۷ق.) ، به کوشش السقاء، بیروت، عالم الکتب، ۱۴۰۳ق؛ وفاء الوفاء: السمهودی (م. ۹۱۱ق.) ، به کوشش محمد عبدالحمید، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۲۰۰۶م.
حوزه نمایندگی ولی فقیه در امور حج و زیارت، برگرفته از مقاله«بلاط».
