بهرام پژدو
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَهْرام پَژْدو (سدۀ ۷ق/۱۳م)،
شاعر زرتشتی، اخترشناس و
دانشمند آگاه به
زبان دری و
پهلوی است.
پژدو نام
پدر اوست. وی در
کرمان در قصبۀ بیژنآباد ـ که کیخسروآباد نیز خوانده میشد ـ میزیست.
پسر او، زرتشت در همین قصبه چشم به
دنیا گشود. بهرام شاعری را به پسر خود آموخت، اما پیش از آنکه زرتشت به نظم ارداویرافنامه بپردازد، بهرام زندگی را بدرود گفت.
منظومهای از بهرام به نام بهاریات، در بحر هزج مسدس مقصور یا محذوف برجا مانده که در وصف بهار و
نوروز و توصیه به اغتنام فرصت همراه با
پرهیزگاری سروده شده است.
نظم این اثر به گواهی ابیاتی چند از آن، در ۱۴ اسفند ارمذماه ۶۲۶ یزدگردی (۶۵۵ق/۱۲۵۷م) به پایان رسیده است.
نسخۀ خطی بهاریات که در کتابخانۀ ملی لنینگراد نگهداری میشود.
نیز اشعار بهرام به عنوان بهاریات در برخی از نسخههای ارداویرافنامه ثبت شده است.
(۱) آموزگار، ژاله، ادبیات زردشتی به زبان فارسی، مجلۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، تهران، ۱۳۴۸ش، س۹۷، شم ۱و۲.
(۲) برتلس، ی ا، تاریخ ادبیات فارسی، از دوران باستان تا عصر فردوسی، ترجمۀ سیروس ایزدی، تهران، ۱۳۷۴ش.
(۳) روزنبرگ، ف، مقدمه بر زرتشت نامۀ بهرام پژدو، زرتشت، به کوشش محمد دبیر سیاقی، تهران، ۱۳۳۸ش.
(۴) بهرام پژدو، زرتشت، ارداویراف نامۀ منظوم، به کوشش رحیم عفیفی، مشهد، ۱۳۴۳ش.
(۵) صفا، ذبیحالله، تاریخ ادبیات در ایران، تهران، ۱۳۶۶ش.
(۶) معین، محمد، بهرام پژدو، زرتشت، مهر، تهران، ۱۳۲۱-۱۳۲۲ش، س۷.
(۷) معین، محمد، مزدیسنا و ادب پارسی، به کوشش مهدخت معین، تهران، ۱۳۶۳ش.
(۸) Iranica.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «بهرام پژدو»، شماره۵۲۵۴.