بهشت روزه داران (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خداوند برای
مؤمنین امت پیامیر که
روزه می گیرند پاداش های در نظر گرفته است. از جمله آنها بهشت الهی است.
وعده
بهشت به روزه داران، از سوی خدا داده شده است.
•ان الله اشتری من المؤمنین انفسهم وامولهم بان لهم الجنة... وعدا علیه حقا... • ... السئحون... وبشر المؤمنین (در حقيقت‌خدا از مؤمنان
جان و مالشان را به (بهاى) اينكه بهشت براى آنان باشد خريده است همان كسانى كه در راه خدا مى‌جنگند و مى‌كشند و كشته مى‌شوند (اين) به عنوان وعده حقى در
تورات و
انجیل و قرآن بر عهده اوست و چه كسى از خدا به عهد خويش وفادارتر است پس به اين معامله‌اى كه با او كرده‌ايد شادمان باشيد و اين همان كاميابى بزرگ است •(آن مؤمنان) همان
توبه‌کنندگان پرستندگان سپاسگزاران روزه‌داران
رکوع‌کنندگان سجده‌كنندگان وادارندگان به كارهاى پسنديده بازدارندگان از كارهاى ناپسند و پاسداران مقررات خدايند و مؤمنان را
بشارت ده.) در یک قول، «السـئحون» به روزه داران تفسیر شده است.
«این جمله مؤمنین را به نیکوترین صفاتشان توصیف می‌کند. و اینکه همه اوصاف ایشان را با صدای پیش آورده، برای این است که خبر آنها مبتدائی محذوف و
تقدیر آن : ( (المؤ منون هم التائبون العابدون...) ) است، یعنی مؤ منین بخاطر اینکه از غیر خدا به سوی خدا بازگشت کردند
تائبان ، و چون او را میپرستند
عابدان ، و چون با زبان،
حمد و سپاس او گویند حامدان، و چون با قدمهای خود از این
معبد به آن معبد می‌روند سائحان، و بخاطر
رکوع و سجودشان
راکعان و ساجدانند.
این وضع ایشان در حال
انفراد است، اما وضعشان نسبت به حال
اجتماع ، آنها مانند دیدبانانی هستند که اجتماع خود را به سوی خیر سوق می‌دهند، یعنی
امر به معروف و نهی از منکر نموده، حدود خدائی را حفظ می‌نمایند، نه در حال انفراد، نه در حال اجتماع، نه در خلوت و نه در ظاهر از آن حدود تجاوز نمی‌کنند. آنگاه با اینکه خداوند در
آیه قبل، خودش بشارتشان داده بود اینک به رسولش دستور می‌دهد به اینکه ایشان را بشارت دهد، و این خود تاکید را می‌رساند، آنهم تاکید بلیغی که نمی‌توان حد و مرزی برایش قایل شد....
معلوم شد که مقصود از ( (سیاحت) ) - که در لغت به معنای سیر و گردش در
زمین است - در اینجا آن معنائی که با سیاق ترتیب مناسب تر است سیر و رفت و آمد در جایگاههای عبادت و
مساجد است، نه آن معنائی که بعضی گفته‌اند که منظور از آن
روزه گرفتن و یا سیاحت در زمین به منظور تفکر در عجائب قدرت خدا و دیدن آثار و دیار امتهای گذشته و عبرت گرفتن از سرنوشت آنان، و یا منظور از آن، مسافرت جهت طلب علم و یا طلب خصوص
احادیث باشد، زیرا این احتمالات و وجوه با سیاق آیه تناسب ندارد. »
«همان گونه که روش
قرآن مجید است، که در آیه‌ای سخنی را به
اجمال می‌گوید، و در آیه بعد به شرح و توضیح آن می‌پردازد، در دومین آیه مورد بحث، مؤمنان را که فروشندگان جان و مال به خدا هستند، با نه صفت بارز معرفی می‌کند، یعنی خداوند با چنین فروشندگانی به
معامله مبادرت می‌کند:
۱- «آنها که توبه کارانند»، و دل و جان خود را به وسیله آب توبه، از آلودگی گناه شستشو می‌دهند «التائبون».
- «آنها که عبادت کارانند»، و در پرتو
راز و نیاز با خدا، و پرستش
ذات پاک او خودسازی می‌کنند «العابدون».
۳- «آنها که در برابر نعمت‌های مادی و معنوی پروردگار، سپاس می‌گویند» «الحامدون».
۴- «آنها که از یک کانون عبادت و
پرستش به کانون دیگری رفت و آمد دارند» «السائحون».
و به این ترتیب، برنامه‌های خود سازی آنان در پرتو
عبادت ، در محیط محدودی خلاصه نمی‌شود، و به افق خاصی تعلق ندارد، بلکه همه جا کانون عبودیت پروردگار، و خودسازی و
تربیت برای آنها است، و هر کجا درسی در این زمینه باشد طالب آنند.... »
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «بهشت روزه داران».
