• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بهظ

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



بَهظ(بر وزن عقل) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای ثقل و سختی می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای به معاویه از این واژه استفاده نموده است.



بَهظ (بر وزن عقل) به معنای ثقل و سختی آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بهظنی الامر: اثقلنی.»


امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای به معاویه می‌نویسد: «و انّک اذ تحاولنی الامور و تراجعنی السطور، کالمستثقل النائم تکذبه احلامه و المتحّیر القائم یبهظه مقامه لا یدری اله ما یاتی‌ام علیه؛ تو آنگاه که کارهایی (نظیر ولایت شام) از من می‌خواهی و می‌طلبی سطرها و نامه‌ها را، مانند کسی هستی که به خواب عمیقی رفته و خواب‌هایش به او دروغ می‌گوید: (در خواب خیالاتی می‌بیند که بعد از بیدار شدن سرابی بیش نیست) یا مانند ایستاده حیرانی که ایستادن بر او سخت است و نمی‌داند آن‌چه می‌آید نفع اوست یا ضرر او.»


این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صاحب بن عباد، المحیط فی اللغة، ج۳، ص۴۶۶.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۶۳، نامه۷۳.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بهظ»، ص۱۵۸.    






جعبه ابزار