بکه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَکَّة (به فتح باء و کاف و تشدید کاف) از
واژگان قرآن کریم، به معنای محل ازدحام و منظور از آن زمین کعبه، مسجدالحرام و یا شهر مکه می‌باشد.
بَکَّة به معنای محل ازدحام و منظور از آن زمین کعبه، مسجدالحرام و یا شهر مکه می‌باشد. «اِنَّ اَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ- لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّةَ»،
اوّلین خانه‌ایکه برای مردم وضع شده همان است که در بکّه است.
بکّ در لغت بمعنی ازدحام است و بکّه چنانکه طبرسی فرموده بمعنی محلّ ازدحام است بنا بر این چون محلّ بیت و اطراف آن، محل ازدحام برای طواف و استلام و نماز و دعاست، بآن بکّه گفته شده و آن بمعنی وصف است نه علم محلّ و اگر جای دیگر هم محلّ ازدحام باشد مثل جمرات منی به آنها هم بکّه گفته می‌شود.
در المیزان فرموده: مراد از بکّه زمین کعبه است بواسطه ازدحام مردم، بکّه نامیده شده است.
طبرسی از امام باقر (علیه‌السّلام) نقل کرده که بکّه مسجد الحرام است و مکّه تمام حرم. و این مؤید مطلب فوق است زیرا مسجد الحرام محل ازدحام است. و گویند: مراد از بکّه، مکّه است میم آن بباء قلب شده است. محلّ کعبه و محلّ طواف و غیره نیز گفته‌اند.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «بکة»، ج۱، ص۲۲۰.
