اولی نص هست که آن را محکم نیز مى گویند، و عبارت است از دلالت صریح کلام بر معنای مراد، به طورى که در آن احتمال معناى دیگر داده نشود، مانند : " الله خالق کل شى ء ".
دومی ظاهر هست و آن وقتی هست که دلالت کلام بر معناى مراد و روشن باشد، اما غیر آن نیز احتمال داده شود، یعنى در آن، دو معنا احتمال داده شود، یکى راجح و دیگرى مرجوح، در این صورت، طرف راجح را ظاهر و طرف مرجوح را مؤوّل مى گویند.
