در سال ششم پس از هجرت، پیامبر صلّی اللّه علیه وآله وسلّم با گروهی از صحابه، که تنها شمشیری در غلاف به همراه داشتند و شمار آنان را هزار و چهارصد تا هزار و ششصد تن نوشته‌اند، به قصد زیارتخانه خدا و ادای مناسک عمره از مدینه خارج شدند.
رسول خدا نخست کسی به نام خَراش را بر شتر خود نشاند و به مکه فرستاد تا به بزرگان شهر بگوید که مسلمانان برای جنگ نیامده‌اند و می‌خواهند خانه خدا را زیارت کنند و بازگردند، ولی مکیان شتر پیامبر را پی کردند و قصد کشتن خراش را داشتند که بعضی مانع شدند و او بازگشت.
رسول خدا یاران خویش را گرد آورد و آنان بر سر جان خود با او بیعت کردند، این بیعت زیر درختی (درخت سَمُره ) بسته شد، بعداً معلوم شد که عثمان کشته نشده است.
این واقعه در قرآن، در آیه ۱۸ از سوره فتح، ذکر شده، که نام بیعترضوان و بیعت شجره نیز از همین آیه گرفته شده است: "لقد رضیَاللّهُ عن المؤمنینَ اِذْیُبایِعونَکَ تَحتَ الشجرةِ فَعَلِمَ ما فی قُلوبِهم فَأَنْزَلَ السَّکینةَ علیهم"
